یک ایده ای که نیاز به قیامت و قیام دارد. خلاصه بگویم؟ کاری کنیم هر کسی داستان زندگیش را بنویسد. ما رمان داریم که واقعی نیست اما داستان های واقعی و انسان های واقعی کجای قصه هستند. چرا فقط انسان های معروف چرا فقط انسان هایی که خوب مینویسند. ماده خام تولید آثار ادبی در آینده میتواند اسلاید ها و سکانس های واقعی از انسان های مختلف باشد که نویسندگان مختلف آن را بازنویسی و انتخاب میکنند. اما واقعی است