تازه آن‌وقت که بتوانی اندکی تواضع بیاموزی.، ذره‌ای از تکبرت را کنار بگذاری، صبر را تمرین کنی، و خوی دیکتاتوری را در درونت کمی مهار نمایی، آن‌وقت است که گام در مسیر رشد برداشته‌ای. وقتی با دوستان و یاران اهل‌بیت – که خود، الگوی رحمت و مدارا هستند – با صلح و سازگاری رفتار کنی، مصالحه را بر جدال و مدارا را بر تحکم برتری دهی، و در برابر اختلافات، نه با انکار یا حذف، بلکه با درک و پذیرش مواجه شوی، تازه در آستانه‌ی آغاز راهی جدید ایستاده‌ای. آری، این تازه آغاز است؛ چون به محض اینکه چنین تغییراتی در تو نمایان شود، نگاه اطرافیانت تغییر می‌کند. ناگهان خود را در میان فضایی می‌بینی که تفکر غالب، تحکم و سلطه است. بسیاری از اطرافیان ممکن است مدارا و نرم‌خویی تو را نشانه‌ای از ضعف بدانند. اگر با صراحت و تحکم نظر ندهی، گمان می‌کنند که فاقد اعتمادبه‌نفسی. وقتی به دیگران مجال اندیشیدن، اظهار نظر، و رشد می‌دهی، این عمل را نه از سر بلوغ، بلکه از سر ناتوانی تعبیر می‌کنند. اما حقیقت این است که تو در حال ساختن الگویی جدید از رهبری هستی؛ الگویی که نه بر مبنای تحکم، بلکه بر پایه‌ی همدلی، درک تفاوت‌ها، و پرورش استعدادهای جمعی شکل می‌گیرد.