مؤمن چون زنبور عسل است، از چیزهای پاکیزه می خورد و چیز پاکیزه ای می نهد. (بر روی گیاه یا کندوی عسل) مینشیند، در حالی که نه آن را میشکند و نه آن را تباه میکند. از امیر المؤمنین علىّ بن ابى طالب علیه السلام نیز روایت شده که آن حضرت به شیعیان خود فرمودند: کُونُوا فِی النَّاسِ کَالنَّحْلَةِ فِی الطَّیْرِ لَیْسَ شَیْ‏ءٌ مِنَ الطَّیْرِ إِلَّا وَ هُوَ یَسْتَضْعِفُهَا وَ لَوْ یَعْلَمُونَ مَا فِی أَجْوَافِهَا مِنَ الْبَرَکَةِ لَمْ یَفْعَلُوا ذَلِکَ بِهَا4 در میان مردم همچون زنبور عسل در میان پرندگان باشید؛ هیچ پرنده‏ اى نیست مگر اینکه زنبور عسل را ضعیف مى ‏شمارد، در حالی که اگر بدانند که چه برکتى در اندرون او نهفته است هرگز چنین رفتارى با او نمى ‏کردند. (شاید به این خاطر او را ضعیف میشمارند که در مقابل سایر پرندگان چندان اهل جنگ و غلبه نیست‏) از رسول خدا صلى اللَّه علیه و اله و سلم نیز روایت شده که آن حضرت به شیعیان خود فرمودند: شیعَتُنَا بِمَنزِلَهِ النَّحلِ لَو یَعلَمُ النَّاسَ مَا فِی اَجوَافِهَا لَأَکَلُوهَا شیعیان ما همانند زنبورهای عسلی هستند که اگر مردم می دانستند چه در سینه دارند هر آینه آنها را به کام می کشیدند.