من از 12 سالگی توی زمین بسکتبال خودم رو شناختم. همونجا دوست پیدا کردم. همونجا بزرگ شدم. تا 35 سالگی با سه تا دختر خیال میکردم که بهترین ورزش دنیاس تا پام پیچ خورد. دیگه نتونستم بسکتبال بازی کنم. و سه ماه با عصا راه میرفتم. سه سال رفتم با دخترام و همسرم اسکیت. بعدش دیدم دیگه نمیان. انرژی زیاد دارم. گفتم برم همه ورزش ها رو تست کنم. رفتم تنیس و گرفتار شدم الان دو ساله هر روز حداقل یک ساعت هفته ای 6 الی 10 ساعت توی زمین تنیس هستم و خیلی خیلی دلم تنگ شده برای بسکتبال. خوش به حالتون که میرید.