درباره غزه. درباره غزه و فلسطین و صهیونیست ها خیلی باید حرف زد. اما اون چیزی که الان ذهنم رو درگیر کرده اینه که چطوری میشه نجات شون داد رهبر ندارن؟ امکانات ندارن. رسانه ندارن. متفکر ندارن. اسلحه ندارن؟ ایده ندارن؟ همه چیز دارن. چرا باید ما در صلح و صفا زندگی کنیم و اونا در سختی. مگه ما چی بیشتر داریم. حقیقت اینه که ما خیلی چیز ها کمتر داریم ما صبر نداریم ما ظرفیت نداریم ما لیاقت و توفیق نداریم اما از اون طرف باید شکرگذار کدام شهدا باشیم که صد سال دویست سال یا بیشتر علم و فرهنگ و حقیقت سید الشهدا رو حفظ کردن که ما از دست شاه نجات پیدا کنیم کیا برای فرهنگ این کشور زحمت کشیدن که نام و یادی هم ازشون نیست ولی روز قیامت قراره بفهمیم این بزرگان کیا بودن؟ چقدر آدم گم نام در زمین و مشهور در آسمان. مادر های اونا که در جهاد با نفس و شیطان دامن به گناه ندادن کیا بودن؟ چه اخلاصی داشتن اونا که مقدمات رو فراهم کردن و نتیجه ها رو ندیدن. ولی محکم وایسادن. اونی که نتیجه کارش در دنیا میبینه خیلی هنری نمیکنه اونی که نتیجه رو نمیبینه و در سختی و گمنامی کل زندگیش میگذره مثل اولیای خدا اونا رهبران ما هستن