انسان توانایی تفکر در مورد خالق را دارد. و از طرفی امکان اشتباه نیز برای او فراهم شده است. در جهانی زندگی می‌کنیم که اگر آگاهی درستی از جهان نداشته باشیم، حتی اگر به ظاهر مسلمان باشیم، افکار ما ممکن است به سوی شرک گرایش پیدا کند. اگر تربیت انبیا و هدایت وحی نبود، ذهن انسان در مسیر تاریکی قرار می‌گرفت و بدون هدایت به سمت جهل می‌رفت. ذهن انسان قادر است با ترکیب کلمات هر چیزی را بسازد. در دنیایی زندگی می‌کنیم که تا زمانی که ما انسان‌ها به وحدت کلمه نرسیم، نمی‌توانیم جهان را به سوی ایده‌آل‌های خود هدایت کنیم. فردگرایی نمی‌تواند مشکلات را درک کند، چه رسد به اینکه بخواهد آن‌ها را حل کند. انسان نمی‌تواند به سمت جهش‌های مختلف برای رسیدن به ایده‌آل‌ها حرکت کند، مگر اینکه تصویری کامل از آن‌ها داشته باشد. انسان اجازه دارد خدا را در ذهن خود تصور کند، اما ذهن محدود و ناقص او قادر به درک موجودی بی‌نهایت نیست. ما با هر ذکر و تسبیح از خدا می‌خواهیم ذهنیت‌ها و تصاویری که نسبت به او داریم، که برخلاف حقیقت وجودی اوست، پاک شوند. این توانایی که می‌توانیم دعا کنیم و از خدا بخواهیم، به ما کمک می‌کند تا در گام بعدی، ظرفیت‌های جهان را گسترش دهیم. اگر از حصارهایی که به نام آزادی نفس را می‌پرستند، آزاد شویم، در واقع آزاد خواهیم شد. انسان آزاد در مسیر رشد و تکامل به سوی انسان کامل، امام زمان، حرکت می‌کند. انسانی که در دام امیال و خواسته‌های نفسانی، پول، قدرت و منیت گرفتار می‌شود، خود را در زندان می‌سازد و به بی‌رحمی دچار می‌شود. انسان آزاد، که از تمامی محدودیت‌ها رهایی یافته است، قادر خواهد بود درهای علوم و رازهای جهان را بگشاید و راه‌حل‌های جدیدی برای تحولات اساسی در جهان پیدا کند. امام خمینی با نهضت خود این مسیر را دوباره در جهان زنده کرد. ما باید مراقب هر یک از خطورات ذهنی خود باشیم.